Karaczany

Karaczany przywędrowały do naszej strefy umiarkowanej z ciepłych rejonów świata wraz z transportowanymi towarami oraz w wyniku migracji ludzi. Karaczany upodobały sobie najbardziej duże aglomeracje, gdzie mają sprzyjające warunki do utrzymania się i rozwoju. Często zasiedlają nowoczesne budownictwa tak jak bloki mieszkalne, zaopatrzone w zsypy i windy, oraz inne pomieszczenia ogólnego użytku. Potrafią przemieszczać się poprzez sieć połączonych ze sobą kanałów i szybów z rurami wodno- kanalizacyjnymi. Lubią chować się w szczelinach, szparach czy wszelkich pęknięciach. Młodym karaczanom wystarczy szczelina o szerokości zaledwie 0,5 mm, dorosłe samce przecisną się przez szczelinę o szerokości 1,6 mm, zapłodnione samice potrzebują już szczeliny o szerokości 4,5 mm. Karaczany (nazywane też hełmcami) mają ciało owalne i silnie spłaszczone. Głowę z dużymi oczami i szczeciniaste, długie czułki. Najbardziej aktywne są nocą, w dzień przez większość czasu odpoczywają w swoich ulubionych miejscach.

W Polsce w otoczeniu człowieka występują najczęściej trzy gatunki karaczanów: karaczan prusak (Blattella germanica), przybyszka amerykańska (Periplaneta americana) - nazywany też karaluchem amerykańskim, oraz karaczan wschodni (Blatta orientalis), nazywany potocznie karaluchem.

Zagrożeniem związanych z występowaniem karaczanów jest możliwość przenoszenia przez nie wirusów i chorób, w tym chorób zakaźnych. Owady te żerując w kuchenkach oddziałowych, w magazynach szpitalnych czy na salach chorych, żywiąc się odpadami kuchennymi, czy źle zabezpieczonymi resztkami opatrunków, lub wydzieliną pacjentów mogą być biernymi wektorami infekcji.

Ludzie mogą się zarazić przez kontakt z zanieczyszczonymi powierzchniami lub spożywając zanieczyszczoną żywność. Aby uchronić się przed tymi zagrożeniami z ich strony należy dbać by produkty były przechowywane w szczelnie zamkniętych naczyniach, a resztki żywności były usuwane. Tam gdzie te owady lubią się gromadzić najchętniej (szpary, szczeliny), miejsca te muszą być zabezpieczane.